WhyPlayJazz, RS008, 2012
Johanna Borchert – piano, prepared piano, harpsichord and autoharp
Ouverture; Extrasystolen; Nach Mitternacht; Lillies; Zitterpartie; Liquid Body Dance; Der Königliche Schlafgang; Gammel Lan; Til Petter Og Anton; Obertöne; Abendlied; Gemolkene Stäbchen; Hymne An Das Leben
Johanna Borchert – piano, prepared piano, harpsichord and autoharp
Ouverture; Extrasystolen; Nach Mitternacht; Lillies; Zitterpartie; Liquid Body Dance; Der Königliche Schlafgang; Gammel Lan; Til Petter Og Anton; Obertöne; Abendlied; Gemolkene Stäbchen; Hymne An Das Leben
english version below
Orchestre Idéal to pianistka Johanna Borchert solo. Na album składa się trzynaście improwizacji, aforystycznych w swojej formie, różnorodnych i błyskotliwych. Jedynie dla czterech z nich podstawę stanowił prekomponowany materiał, co może świadczyć o potencjale improwizatorskim pianistki. Znajdziemy tu klasyczny, jak również poddany preparacji fortepian, klawesyn i autoharp.
Materiał płyty nawiązuje do muzyki współczesnej: Erica Satie, György Ligetiego. Preparacje fortepianu i elementy polirytmiczne przywodzą skojarzenia z Johnem Cagem, Benoit Delbecq, a preparowany fortepian czasem delikatnie perkusyjnie łaskocze, jakby udawał indonezyjskie gongi w gamelanie.
Muzyka ma w sobie pewną ilustracyjność, struny instrumentów uruchamiane są czasem niczym skrzypce pnące się w szalonym crescendo, innym razem drżą, przywodzą na myśl glissanda steel guitar lub gitarę elektryczną, którą położył na swoich kolanach i nad którą pracuje miseczkami i patyczkami sam mistrz Fred Frith. Najbardziej podobają mi się Lillies, Hymne An Das Leben, tajemnicze niczym kwiat lilii wodnej o szkarłatnym sercu i białych brzegach. Kompozycje są pełne swobodnej elegancji, a momentami też i czarnego humoru, jak Der Königliche Schlafgang. Czasem jak Til Petter Og Anton zmienne w nastroju, to znów rozpierają się, grzmią w sekwencji raptowanych uderzeń w klawiaturę Obertöne.
Johanna Borchert swoją Orchestre Idéal udowodniła, że może stać się samowystarczalną, jednoosobową orkiestrą o wyjątkowych umiejętnościach, wyobraźni, zmyśle melodycznym i walorach kolorystycznych, należy więc z zainteresowaniem czekać na jej kolejne propozycje i obserwować dalszy rozwój tej osobowości.
Interesuje mnie ciążenie między przejrzystością i abstrakcją. Inspirują mnie koncerty, które sprawiają, że się budzisz, w których elementy przekształcają się lub ukazują w nowym świetle, zmieniając perspektywę, nawet gdy sytuacja pozostaje taka sama. Staram oddać się całkowicie nieprzewidywalnej rzeczywistości chwili. To jest największe i najgłębsze szczęście, satysfakcja, że muzyka może mi to dać. I myślę, że to również wpływa na słuchacza
***
The material put on the record refers to a contemporary music of Eric Satie, György Ligeti, piano preparations and polyrhythmic elements evoke associations with John Cage, Benoit Delbecq. Her prepared piano sometimes tickles gently like gongs in Indonesian gamelan.
The music has an illustrative potential, strings are sometimes launched and climbing like a violin in a fond crescendo, sometimes shaking, reminds glissandos of steel or electric guitar on which Johanna might be working with bowls and sticks like maestro Fred Frith himself. I mostly adore Lillies and Hymne An Das Leben, both mysterious like a water lily with a scarlet heart and white edges. Compositions are full of relaxed elegance and at times humor too Der Königliche Schlafgang, sometimes as Til Petter Og Anton variable in the mood, then again emphasize in a roar repetitive sequence of key strokes Obertöne.
Johanna Borchert is the orchestra, Orchestre Idéal - she has proven that she can become a self-contained, one-person orchestra of an exceptional technique, imagination, sense of melody and color, so we should keep an eye and ears on her further releases and the development of her unusual musical personality.
I am interested in the tension between clarity and abstraction .I am inspired by concerts that make you wake up. Where elements transform themselves or are put into a new light, thus changing the perspective, even while the position remains the same. I try to surrender myself completely to the unpredictable reality of the moment. This is the greatest happiness and deepest satisfaction that music can give to me. And I think that it also infects the listener.
