El Negocito eNR008, 2012
Fulco Ottervanger - piano
Lieven Van Pée - double bass
Simon Segers - drums
Lieven Van Pée - double bass
Simon Segers - drums
Appolonisch; Esje Brons; Broensgebuzze III; Try Time in Front of the Forefront; Hues In Wheels; Broensgebuzze IV; Jog Life; Aah Me; Overlappings; Na het afstuderen
www.elnegocitorecords.com
listen online: www.deberengieren.be
Nazwa
belgijskiego zespołu to słowny majstersztyk - tyle zrozumiałam z próby
wyjaśnienia przez mojego przyjaciela jej wieloznaczności. Słuchając
muzyki De Beren Gieren, której w całości autorem jest jest Fulco Ottervanger, odnosi
się wrażenie nałożenia wielu estetycznych płaszczyzn brzmieniowych, co
wyjaśnia tę słowną grę.
Otwierające Apollinisch jest jak tajemniczy wstęp do baśni. “Dawno, dawno temu...”. Muzycy nie spieszą się, bardzo spokojnie wprowadzają kolejne środki wyrazu, każda nowa linia jest urzekającą niespodzianką. Niesamowity, trochę ludowy charakter nadaje skala lidyjska, w której prowadzona przez pianistę melodia zapętla się, hipnotyzuje, zaprasza do innego świata. Rozwój tego utworu, jak i kolejnych nie pozostawia nic do życzenia pod kątem dynamiki i balansu energetycznego. To istne piekło w porównaniu do inicjującego motywu - modulacje, pochmurne fortepianowe arpeggia i mroczna harmonika, niskie dźwięki kontrabasu arco, a wszystko spowite w perkusyjnym “odliczaniu”.
Esje Brons nie do końca przełamuje ten złowieszczy ton. Na próżno oczekiwać wschodu słońca. Za to muzycy, niczym zrośnięci ze sobą w doskonale działające trio, serwują małe szaleństwo w gęstwinie chromatyki i szarżującej perkusji z kontrabasem. To, co najbardziej daje się odczuć, to aranżacyjna perfekcja w stylu Neil Cowley Trio, oraz nasycenie treścią. Co to znaczy? Nie wydaje mi się, żeby było tu miejsce na przypadkowe dźwięki. Nawet te brzmiące nieco obok (kontrabas) mają rację bytu. Kolejne skojarzenie to E.S.T. Pojawiające się motoryczne unisono fortepianu z kontrabasem najbardziej chyba przybliża De Beren Gieren do brzmieniowego charakteru szwedzkiego tria. Niemniej, jestem daleka od wszelkich porównań.
Broensgebuzze III to krótki łącznik o współczesnym zabarwieniu i intrygujących zwrotach harmonicznych, w ton opowiadanej przez trio baśni. Pianista gra oszczędnie w takich momentach rezygnując z akompaniamentu lewej ręki. Marszowe tremolo na werblu z dźwięczącymi sprężynami nadaje osobliwości temu utworowi. Kontrastujące Try Time in Front of the Forefront rozpoczyna Fulco Ottervanger solo, a jego fortepian mówi językiem Bacha. To naprawdę brzmi jakby Jacques Loussier wziął do zespołu awangardowych muzyków i sam był o pół wieku młodszy.
W atonalnym Hues in Wheel fortepian jaśnieje, a selektywność nagrania ukazuje trio w doskonałych proporcjach, świetnej interakcji i świadomym stwarzaniu atmosfery muzyki, za czym idzie niebagatelna kulminacja z bogactwem pomysłów i solo perkusji z kwintą w tle. W niektórych momentach aż chce się krzyknąć “aaaaaah!” i tylko brakuje, żeby któryś z muzyków to z siebie wydobył.
listen online: www.deberengieren.be
english version below
Otwierające Apollinisch jest jak tajemniczy wstęp do baśni. “Dawno, dawno temu...”. Muzycy nie spieszą się, bardzo spokojnie wprowadzają kolejne środki wyrazu, każda nowa linia jest urzekającą niespodzianką. Niesamowity, trochę ludowy charakter nadaje skala lidyjska, w której prowadzona przez pianistę melodia zapętla się, hipnotyzuje, zaprasza do innego świata. Rozwój tego utworu, jak i kolejnych nie pozostawia nic do życzenia pod kątem dynamiki i balansu energetycznego. To istne piekło w porównaniu do inicjującego motywu - modulacje, pochmurne fortepianowe arpeggia i mroczna harmonika, niskie dźwięki kontrabasu arco, a wszystko spowite w perkusyjnym “odliczaniu”.
Esje Brons nie do końca przełamuje ten złowieszczy ton. Na próżno oczekiwać wschodu słońca. Za to muzycy, niczym zrośnięci ze sobą w doskonale działające trio, serwują małe szaleństwo w gęstwinie chromatyki i szarżującej perkusji z kontrabasem. To, co najbardziej daje się odczuć, to aranżacyjna perfekcja w stylu Neil Cowley Trio, oraz nasycenie treścią. Co to znaczy? Nie wydaje mi się, żeby było tu miejsce na przypadkowe dźwięki. Nawet te brzmiące nieco obok (kontrabas) mają rację bytu. Kolejne skojarzenie to E.S.T. Pojawiające się motoryczne unisono fortepianu z kontrabasem najbardziej chyba przybliża De Beren Gieren do brzmieniowego charakteru szwedzkiego tria. Niemniej, jestem daleka od wszelkich porównań.
Broensgebuzze III to krótki łącznik o współczesnym zabarwieniu i intrygujących zwrotach harmonicznych, w ton opowiadanej przez trio baśni. Pianista gra oszczędnie w takich momentach rezygnując z akompaniamentu lewej ręki. Marszowe tremolo na werblu z dźwięczącymi sprężynami nadaje osobliwości temu utworowi. Kontrastujące Try Time in Front of the Forefront rozpoczyna Fulco Ottervanger solo, a jego fortepian mówi językiem Bacha. To naprawdę brzmi jakby Jacques Loussier wziął do zespołu awangardowych muzyków i sam był o pół wieku młodszy.
W atonalnym Hues in Wheel fortepian jaśnieje, a selektywność nagrania ukazuje trio w doskonałych proporcjach, świetnej interakcji i świadomym stwarzaniu atmosfery muzyki, za czym idzie niebagatelna kulminacja z bogactwem pomysłów i solo perkusji z kwintą w tle. W niektórych momentach aż chce się krzyknąć “aaaaaah!” i tylko brakuje, żeby któryś z muzyków to z siebie wydobył.
Kolejny, impresjonistyczny łącznik Broensgebuzze IV z drżącymi czynelami wprowadza do Jog Life, gdzie na próżno szukać tonalnych melodii. Temat złożony jakby z przypadkowych dźwięków uderzanych jednym palcem przez pianistę. Rockowe przebłyski, pierwotnie brzmiący rytm, a na to nałożony ten groteskowy motyw fortepianu. Znakomite! Aah me w sam raz na ostudzenie - utworek o rzewnym klimacie z opadającym sekundowym afektem fortepianu wyraża nic innego jak błogie “aah”. W zdecydowanie ostrzejszym Overlappings słychać pomruki pianisty (nareszcie!). Gdyby to była bajka, to tutaj nastąpiłby punkt zwrotny, natomiast w następnym utworze Na Het Afstuderen zagadka zostałaby rozwiązana - pozytywnie (pierwsze jednoznacznie brzmiące akordy durowe), co nie znaczy, że bez pazura emocji.
Trzeba przyznać, że za każdym utworem kryje się duża wiedza. Muzycy nie stronią zarówno od eksperymentu, jak i od tradycji - tej jazzowej i tej klasycznej (impresjonizm, punktualizm, minimal). Wydźwięk tej muzyki jest odzwierciedleniem czasu, dosadnym osadzeniem kolejnego punktu w rozwoju współczesnej muzyki improwizowanej.
***
The name of the Belgian band is a verbal masterpiece – that’s all I understand
after my friend attempted to explain its meaning ambiguity. Listening to the
Beren Gieren music composed by Fulco Ottervanger brings the impression of many
aesthetic sound planes, which explains this verbal game.
Apollinisch, a mysterious opening piece, is like a secret entrance, opening of fairy tales "once upon a time...". Musicians do not hurry, very calmly bring another means of expression, each new line is a charming surprise. Uncanny, a bit folk character gives the lydian scale, in which the melody run by the pianist is looped, hypnotizes and invites you to another world. The development of this composition leaves nothing to be desired in terms of dynamics and energy balance. It becomes a pandemonium comparing the initiatial motive - modulations, cloudy arpeggios, gloomy harmony, and the dark sounded arco of double bass, all wrapped by a drums' “counting”.
Esje Brons not exactly breaks this ominous tone. In vain to expect the sunrise. But the musicians, like grown into each other in a perfectly working trio, serve a little madness in the tangle of chromatics and galloping bass with drums. What most is felt, it’s saturation and arrangements perfection in the style of Neil Cowley Trio. What does it mean? It doesn't seem to me that here was a room for random sounds. Even those sounding slightly out of tune are relevant. An emerging motoric unison of piano and bass links De Beren Gieren to the sonic nature of the Swedish trio E.S.T. However, I am far away from any comparisons.
Broensgebuzze III is a short, modern-like interlude of intriguing harmonics, in the tone of the tale being told by the trio. The pianist plays sparingly in such moments, giving up the left hand accompaniment. Marching snare drum tremolo with its sounding springs gives even more oddity to this piece. Try Contrasting Time in Front of the Forefront starts Fulco Ottervanger solo, and his piano speaks the language of Bach. It really sounds as if Jacques Loussier assembles a band of avant-garde musicians and was a half century younger.
In atonal Hues in Wheel the piano shines, and the selectivity of the recording shows the trio of excellent proportions, great interaction and conscious creation the atmosphere of music; a high temperature culmination with rich ideas and drums solo with the sounding quint the background. At times you want to shout "aaaaaah!" and just missing that one of the musicians did it himself.
Another impressionistic interlude Broensgebuzze IV with trembling cymbals introduces the Jog Life and you wouldn’t find any tonal melodies. The theme is like completed with random sounds hit by pianist with one finger. Rock glimpses, originally sounding rhythm imposed by this grotesque theme. Excellent! Lazy Aah me is just ideal for cooling; a piano affection of descenting semitones expresses nothing but the blissful "aah". In a more severe Overlappings you can hear rumblings of the pianist (finally!). If this were a fairy tale, it is here that there would be a turning point, while in the next song Na Het Afstuderen a puzzle would be resolved positively (first clearly sounding major chords), which does not mean that without an edge.
I must admit that every piece shows a large musicians' knowledge. They do not avoid from both the experiment, as well as from the traditions of jazz and classical (impressionism, punctualism, minimal music). The resonance of this music is a reflection of the time embedding the next point in the development of contemporary improvised music.
Apollinisch, a mysterious opening piece, is like a secret entrance, opening of fairy tales "once upon a time...". Musicians do not hurry, very calmly bring another means of expression, each new line is a charming surprise. Uncanny, a bit folk character gives the lydian scale, in which the melody run by the pianist is looped, hypnotizes and invites you to another world. The development of this composition leaves nothing to be desired in terms of dynamics and energy balance. It becomes a pandemonium comparing the initiatial motive - modulations, cloudy arpeggios, gloomy harmony, and the dark sounded arco of double bass, all wrapped by a drums' “counting”.
Esje Brons not exactly breaks this ominous tone. In vain to expect the sunrise. But the musicians, like grown into each other in a perfectly working trio, serve a little madness in the tangle of chromatics and galloping bass with drums. What most is felt, it’s saturation and arrangements perfection in the style of Neil Cowley Trio. What does it mean? It doesn't seem to me that here was a room for random sounds. Even those sounding slightly out of tune are relevant. An emerging motoric unison of piano and bass links De Beren Gieren to the sonic nature of the Swedish trio E.S.T. However, I am far away from any comparisons.
Broensgebuzze III is a short, modern-like interlude of intriguing harmonics, in the tone of the tale being told by the trio. The pianist plays sparingly in such moments, giving up the left hand accompaniment. Marching snare drum tremolo with its sounding springs gives even more oddity to this piece. Try Contrasting Time in Front of the Forefront starts Fulco Ottervanger solo, and his piano speaks the language of Bach. It really sounds as if Jacques Loussier assembles a band of avant-garde musicians and was a half century younger.
In atonal Hues in Wheel the piano shines, and the selectivity of the recording shows the trio of excellent proportions, great interaction and conscious creation the atmosphere of music; a high temperature culmination with rich ideas and drums solo with the sounding quint the background. At times you want to shout "aaaaaah!" and just missing that one of the musicians did it himself.
Another impressionistic interlude Broensgebuzze IV with trembling cymbals introduces the Jog Life and you wouldn’t find any tonal melodies. The theme is like completed with random sounds hit by pianist with one finger. Rock glimpses, originally sounding rhythm imposed by this grotesque theme. Excellent! Lazy Aah me is just ideal for cooling; a piano affection of descenting semitones expresses nothing but the blissful "aah". In a more severe Overlappings you can hear rumblings of the pianist (finally!). If this were a fairy tale, it is here that there would be a turning point, while in the next song Na Het Afstuderen a puzzle would be resolved positively (first clearly sounding major chords), which does not mean that without an edge.
I must admit that every piece shows a large musicians' knowledge. They do not avoid from both the experiment, as well as from the traditions of jazz and classical (impressionism, punctualism, minimal music). The resonance of this music is a reflection of the time embedding the next point in the development of contemporary improvised music.
