Sunny Sky 728, 2011
Sunna Gunnlaugs - piano
Þorgrímur Jónsson - bass
Scott McLemore - drums
Long
Pair Bond; Thema; Autumnalia, Elsabella; Crab Canon; Fyrir Brynhildi;
Safe from the World; Diamonds on the Inside; Not What But How; Vicious
World
Sunna
Gunnlaugs to pianistka z Brooklynu, rodem z dalekiej Islandii. Jak
dotarł do niej jazz, jak ona w końcu dotarła do Europy i do Ameryki - to
interesujące.
W Islandii scena jazzowa jest dość hermetyczna, ale bardzo silna. Wszyscy znają wszystkich, co nie dziwi w kraju o liczbie zaludnienia równej populacji Wrocławia. Nie dziwi też, że muzycy wyjeżdżają. Pierwsze nagrania pianistki powstały już w gronie międzynarodowym. Wyraźnie ciągnie ją do miejsca, skąd biorą się jej inspiracje i muzyczna tradycja. Trzeba przyznać, że bardzo wyrównane są u niej wpływy amerykańskie i skandynawskie. Sama przyznaje, że jej mistrzowie to Thelonious Monk, Bill Evans, Keith Jarrett, ten ostatni wyjątkowo przebija w jej pianistyce. Świadomie artystka przywołuje tradycje skandynawskie grając ludowe melodie, czy dając się ponieść muzycznej przestrzeni i pozwolić jej tworzyć.
W Islandii scena jazzowa jest dość hermetyczna, ale bardzo silna. Wszyscy znają wszystkich, co nie dziwi w kraju o liczbie zaludnienia równej populacji Wrocławia. Nie dziwi też, że muzycy wyjeżdżają. Pierwsze nagrania pianistki powstały już w gronie międzynarodowym. Wyraźnie ciągnie ją do miejsca, skąd biorą się jej inspiracje i muzyczna tradycja. Trzeba przyznać, że bardzo wyrównane są u niej wpływy amerykańskie i skandynawskie. Sama przyznaje, że jej mistrzowie to Thelonious Monk, Bill Evans, Keith Jarrett, ten ostatni wyjątkowo przebija w jej pianistyce. Świadomie artystka przywołuje tradycje skandynawskie grając ludowe melodie, czy dając się ponieść muzycznej przestrzeni i pozwolić jej tworzyć.
Nie
bez powodu mówię tu o przestrzeni i Skandynawii. To, co najmocniej
przylega do charakteru muzyki Północy, odnosi się do nagrania Long Pair
Bond w zupełnie innym rozumieniu. Na płycie nie ma bowiem ani chłodu,
ani lodu, ani wiatru, czy też owej przestrzeni dzielącej horyzont.
Przestrzeń na tej płycie to oddech, swoboda wykonawcza, to brak
pośpiechu i obojętność dla wirtuozerii.
Płyta
nagrana w trio emanuje świeżością i kobiecością. Są tu melodyjne
tematy, tonalne, w całości zaaranżowane utwory autorstwa Gunnlaugs a
także Scotta McLemore (Safe from the World, Not What but How), Thorgrímura Jónssona (Fyrir Brynhildi) i Bena Harpera (Diamonds On the Inside).
Na pierwszy plan wysuwa się duet fortepian-kontrabas, muzycy bardzo
kolektywnie układają swoje wypowiedzi, splatają się i uzupełniają.
Dźwięki fortepianu, jak to w trio bywa, dźwięczą nieustannie, ale nie są
wiodące, nie narzucają się. Perkusista subtelnie wpasowuje się w
konwencję tria i dużo częściej pozostawia muzyków w duecie niż sam
wychodzi na pierwszy plan.
Tytułowe Long Pair Bond
wybrzmiewa jako melodyjny, choć dość toporny wstęp do pozostałych utworów, zatem jeśli
ktoś się zniechęci po pierwszym utworze, niech nie rezygnuje z
następnych - Thema kołyszący i romantyzujący ze świergotem tryli, za nim Autumnalia o bardzo pozytywnym wydźwięku i intrygująca surowością Elsabella. Jednocześnie wadą i zaletą całego albumu jest to, że nic poza kilkoma momentami preparacji instrumentów (Elsabella, Crab Cannon)
nie zaskakuje - ani nikt porządnie nie przywali, ani nie zerwie tego
oczywistego łańcucha następstw. Jest rzeczą jasną, że wszystko zależy
czego oczekujemy jako słuchacze. Niewątpliwie największym atutem płyty,
poza wspomnianą przestrzenią, jest spora porcja dobrego swingu, co
dzisiaj zdarza się niezwykle rzadko, bo mało kto już potrafi prawdziwie
swingować. Sunna Gunnlaugs to robi.
Osobistym zaskoczeniem jest dla mnie Fyrir Brynhildi,
które Jónsson napisał dla swojej drugiej córki. Popowy wydźwięk
refrenu przewijającego się między balladowymi zwrotkami przywołuje
prostotę melodii Yanna Tiersena i niewinność romantycznych fraz
zawartych w Pieśniach bez słów Mendelsohna. Fyrir Brynhildi to piękny i wzruszający utwór.
Pomyślałam,
że muzyka Long Pair Bond to trochę “muzyka tła” - nieodkrywcza, płynąca
stałym nurtem, mało dynamiczna, delikatnie tylko zmieniająca odcienie.
Ale czy nie mamy czasem potrzeby odpalenia właśnie takiej płyty, o
uspokajającym i pozytywnym wydźwięku?
Sunna
Gunnlaugs is a pianist from Brooklyn, born in far Iceland. How did she
meet jazz and how she reached Europe and America at last - it's
interesting. The jazz scene in Iceland is quite hermetic, but strong.
Everybody knows each other which is not surprising in a country with a
population equal to the number of population in Wroclaw. Not
surprisingly the musicians leave. The first Sunna’s recordings rose in an international circle of musicians . She apparently comes back to the place where her inspirations and musical tradition comes from.
I must say that her American and Scandinavian influences are balanced.
She admits that her masters are Thelonious Monk, Bill Evans, Keith
Jarrett, who's particularly immanent in her playing. She
consciously recalls the Scandinavian tradition by playing folk melodies
or allowing herself to flow with musical space and let it create.
There is a reason I’m talking here about space and Scandinavia. What mostly specifies north music character, refers to Long Pair Bond in a completely different meaning.
The album does not have neither cold nor ice, or wind, or space
dividing the horizon. The space in this CD is a breath, artistic
freedom, the lack of rush and easiness for virtuosity.
Recorded in a trio album emanates with freshness and femininity. There
are tuneful themes, tonal and fully arranged pieces by Gunnlaugs, Scott
McLemore (Safe from the World, Not What but How), Thorgrímur Jónsson (Fyrir Brynhildi) and Ben Harper
(Diamonds On The Inside). At the forefront you can hear a piano-bass
duo, musicians very collectively form their lines, entwine and
complement each other. The sounds of the piano, as usual in piano trio's sometimes resounds again and again, but do not leading. Drummer subtly fits into trio’s convention and rather leaves musicians in a duo than comes to the front.
Title
Long Pair Bond is a harmonious, but rather crude introduction to following tracks, so
if someone is discouraged after the first song, do not give up in
listening the next - Thema swaying and romanticising with twittering trills, Autumnalia of a very positive tone and intriguing of its rawness Elsabella.
At the same time disadvantage and advantage of the entire album is that
nothing really surprises except for a few moments of instrument
preparation (Elsabella, Crab Cannon) - no one beat pointedly, or just break this chain of obvious consequences.
It is clear that all depends on what we expect as an audience.
Undoubtedly, the brightest point of the album is a large dose of swing,
which is uncommonly to be heard today, because very few people do really swing. Gunnlaugs Sunnah does.
I’m personaly astonished by Fyrir Brynhildi, the tune written by the Jónsson for his second daughter. A
pop tone refrain scrolling between ballad verses evokes simplicity
and purity of Yann Tiersen’s melodies and romantic phrases in a Mendelssohn's Songs Without Words. Fyrir Brynhildi is a beautiful and touching piece.
I
think that the music on Long Pair Bond is a bit of "background music" -
not revealing, a constant flowing stream, not very dynamic, only
slightly amending shades. But don't we need sometimes to listen to such
music, that we just blast off, that has a calming and a positive
resonance on us, do we?
